Aquí podédela ler completa:
A ialma está no sangue mergullada,
vento, podes facela crencha como o río
en onde o cisne silandeiro nada.
Que ledicia ter alma de beiramar perdida
en onde hai pedra forte e furacán terriblel
en onde hai mainas ondas e dozura cumprida.
Ou ter alma de pino e de menhir alzado,
pra aloumiña-la noite do corazón escuro,
para quence-lo sono do luar acougado.
A ialma é unha vela encamiñada
pola forza do vento nos anceios
de ter alguén gardado nunha ollada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario